Van schaamte naar hoop
Cerebrale parese (CP) is een hersenbeschadiging die veel voorkomt in Uganda. Het ontstaat vaak door complicaties tijdens de bevalling of ziekten zoals malaria. Kinderen met CP krijgen weinig zorg en ondersteuning. Ouders voelen zich vaak alleen, zonder steun, en schamen zich. Dat gold ook voor Selivia, moeder van Paul. Na zijn geboorte met CP zag Selivia geen hoop voor de toekomst. Maar toen ontmoette ze Christine, een vrouw met CP die zich inzette voor kinderen zoals Paul.
Foto: Selivia met haar zoon Paul
Acceptatie in de gemeenschap
De woorden van Christine – “Paul kan ook naar school” – veranderde alles. Samen startten Selivia en Christine een dagopvang, waar kinderen zorg krijgen en ouders leren hoe ze fysiotherapie-oefeningen kunnen doen. De opvang is gevestigd binnen een reguliere school. In het begin keken de andere schoolkinderen nieuwsgierig door de ramen naar binnen. Maar langzaam groeide de acceptatie, en werd de aanwezigheid van kinderen met CP steeds normaler binnen de gemeenschap.
Onveilig en onbetaalbaar: de gevaarlijke reis naar de opvang
Toch bleef er een groot probleem: het vervoer naar de opvang. Ouders moesten hun kinderen – sommigen vastgebonden wegens spasmen – achter op een motortaxi naar de opvang brengen. De motortaxi was niet alleen heel duur maar ook erg gevaarlijk! Kinderen vielen soms van de motor en raakten gewond. Eén kind brak zelfs een been. Een schoolbus was hard nodig!
Help je mee met een gift?
De impact is enorm
Met steun van een schoolbus die door MIVA werd mogelijk gemaakt, worden de kinderen nu veilig naar de opvang gebracht. Ouders hoeven zich geen zorgen meer te maken over ongelukken. Selivia: “de impact is enorm. Paul, die eerst nauwelijks kon communiceren, kan nu zelfstandig zitten, zelf eten en praten. Hij noemt mij nu ‘mama’ en geeft zelf aan wanneer hij naar de wc moet – een enorme vooruitgang.”
Juliette en haar zoon Alex
Grote vooruitgang
Voor Juliette en haar zoon Alex (4 jaar) bracht de opvang een grote verandering. Alex gaat vier dagen per week naar de opvang. “Daardoor heb ik mijn handen vrij om te werken,” vertelt Juliette. “Nu hebben we voldoende inkomsten om in Alex’ behoeften te voorzien, zoals een ziekenhuisbezoek wanneer dat nodig is.”
Ook Zena’s dochter, Careen, heeft enorm veel baat bij de opvang. Toen ze op zevenjarige leeftijd begon, had ze moeite met lopen en viel ze regelmatig. Dankzij de begeleiding van Selivia maakte ze grote vooruitgang. Nu loopt ze vrolijk en zelfstandig rond, mag ze meedoen in een reguliere klas en laat ze trots zien dat ze haar naam kan schrijven.
foto: Zena met haar dochter Careen
Dromen van uitbreiding
In de dagopvang van Selivia en Christine krijgen 25 kinderen met cerebrale parese (CP) de zorg en aandacht die ze nodig hebben. Maar er zijn nog veel meer kinderen, zoals Paul, Alex en Careen die niets liever willen dan naar school gaan.
Selivia, Christine en andere hulpverleners staan te popelen om ook deze kinderen te helpen. Hun droom? Uitbreiding van de opvang, zodat geen enkel kind buitengesloten hoeft te blijven.
Helpt u mee om deze droom werkelijkheid te maken?
Help mee
Help mee schoolbussen beschikbaar te stellen voor zorgverleners als Selivia en Christine, zodat zij zorg en onderwijs bereikbaar kunnen maken voor kinderen met CP.
